venres, 28 de xaneiro de 2011

PAN DE NOZ- receita de Camila

                     PAN DE NUEZ. (PAN DE NOZ). (Receta de Camila).
Ingredientes:
-       12 cucharadas soperas colmadas de harina (trigo).
-       6 cucharadas soperas colmadas de azúcar.
-       14 cucharadas soperas de leche entera.
-       2 cucharaditas (de las de café) de bicarbonato.
-       2 huevos.
-       ½ (medio kilo) de uvas pasas (sin rabo y con pepitas).
-       ½ (medio kilo) de nueces (se pelan).
-       300 gramos (unos cuantos) higos pasos.

 Se echa la harina en un bol y haciendo un agujero en la harina se van echando todos los ingredientes al final se echan bien picadas las nueces, pasas e higos. Se amasa todo muy bien y mientras ya se va poniendo el horno para que esté caliente. A continuación se mete en el horno a 250º al principio y sólo abajo y después, a medida que veamos que se pone por los lados doradito y que subió se pone el horno arriba y abajo entre 170º y 200º.
Pinchar con una aguja de calcetar para ver si está, si la aguja se mancha es que aún no está sino se mancha está. Esto es opcional aquí entra la intuición de cada un@.

revisando as orixes e salpicándome...



                    Garabatos, demos, gatos e teatros!!

Co paso do tempo os soños achéganse ou afástanse máis de nós. . . Iso é o que nos dá días mellores e peores. . . O tempo é unha goma elástica que fai que os mellores momentos sexan un tirón e alongan a dor ata lembranzas que te acompañan toda a vida.

Niso, eu sempre tiven sorte,porque dende pequena na miña casa, as miñas irmás en segredo ensináronme a voar, a soñar con coherencia e aprendín a ser teimuda no intento e arroutada no resultado. . . Finalmente iniciarei o voo calquer día, a base de estar lonxe do que quero pero sen perder de vista o soño, aprendín a saltar e manexarme nas distancias.
Construín válvulas de escape para as emocións, engranaxes que seguirán funcionando ante calquer apagón da miña consciencia, dotei de vida a maquinaria do desexo, e tiven por erro dúas leccións de paciencia porque  facían máis falta no mundo que a min, asi que nin me resentín ca decisión.

Concepto, interfepto, adepto

Cando chegues xa sei o que vas herdar. . .
O mar,o vento,a sinceiridade, a capacidade de sublimar
A tristura absurda, a paixón pola morte, o respeito pola dor

domingo, 16 de xaneiro de 2011

PAISAXE CON ARGONAUTAS. (1974) HEINER MÜLLER.







              PAISAJE CON ARGONAUTAS (1974) HEINER MÜLLER.

Queredes que fale de min/ Eu/ Quen/
De quen se fala cando
Falan de min/ Eu /Quen é/
Baixo a choiva de excrementos de paxaros/ no pelexo calcáreo/
Ou de outro xeito / Eu, unha bandeira un
Farrapo sanguento colgando na xanela Ondeando,
Entre nada e ninguén condicionado a que haxa vento/
Eu desfeito de home. Eu desfeito/
De muller Tópico sobre tópico/ Eu inferno de soños,
Que leva o meu nome casualmente/

MI ABUELO ERA
IDIOTA EN BEOCIA/
Yo mi periplo/
Yo mi conquista / Mi colonización/
A través de los suburbios / Yo mi muerte/
Bajo la lluvia de excrementos de pájaros, en el pellejo calcáreo/
El ancla es el último cordón umbilical/
Con el horizonte se desvanece la memoria de la costa/
Los pájaros son una despedida, Son un reencuentro/
El árbol abatido ara la serpiente el mar /
Delgado entre Yo y ése que ya no es Yo, el casco del barco /
LA NOVIA DEL MARINERO ES LA MAR/

Din que os mortos están de pé no fondo,
Nadadores ergueitos Ata que os seus ósos descansen/
Apareamento de peixes no peito baleiro
Cunchas pegadas á cuberta do cráneo/
A sede é sinónimo de lume,
Auga chámase o que queima a pel/
A fame mastica as enxívias a sal os beizos/
As obscenidades incitan a carne solitaria
Ata que o home atrapa o home
A calor das mulleres é unha cantiga/
As estrelas son sinais fríos/
O ceo exerce unha vixilancia glacial/
Ou o desembarco desafortunado/ contra o mar asubía
O bruído dunhas latas de cervexa
DA VIDA DUN HOME/
Lembranza dunha batalla de tanques/
O meu paseo polos suburbios/ eu
Entre ruinas e entullos/ crece

LO NUEVO/ Celdas para follar con calefacción central/
La pequeña pantalla vomita el mundo en la habitación,
La usura está programada/ El contenedor
Se usa como cementerio, Siluetas entre los escombros,
Indígenas del hormigón /Desfile
De zombies perforados por los anuncios publicitarios/
En los uniformes de la moda de ayer por la mañana/
LO QUE QUEDA LAS BOMBAS LO CREARÁN/
En un magnífico apareamiento de proteínas y de hojalata/
Los niños diseñan paisajes con basuras/
Una mujer es el rayo de esperanza habitual/
ENTRE LOS MUSLOS
LA MUERTE TIENE UNA ESPERANZA/
O el sueño yugoeslavo,
Huyendo entre estatuas rotas/
Ante una catástrofe desconocida
La madre, la vieja con su yugo a cuestas/

 Na armadura oxidada corre tamén O FUTURO/
Unha grea de actores pasa ao compás,
NON VOS DADES CONTA QUE SON PERIGOSOS/ SON
ACTRICES/ CADA PATA DE CADEIRA VIVE UN CAN/
En la armadura oxidada corre también EL FUTURO/
Una manada de actores pasa al compás,
NO OS DAIS CUENTA QUE SON PELIGROSOS/ SON
ACTORES/CADA PATA DE SILLA VIVE UN PERRO/
Fango de palabras saliendo
De mi cuerpo de nadie abandonado/
Cómo salir de esta maleza,
De mis sueños que a mi alrededor/
Se vuelve a cerrar lentamente silenciosamente,
Un jirón de Shakespeare,
En el paraíso de las bacterias/

El cielo es un guante cazando,
Enmascarado con nubes de arquitectura desconocida/
Descanso en el árbol muerto/ las enfermeras de los cadáveres/
Mis dedos juguetean en la vagina/
Por la noche entre la ciudad y el campo,
Contemplamos la lenta agonía de las moscas/
Así se extasiaba Nerón ante Roma/

 Ata que chegou o coche, con area na engrenaxe/
Un lobo estaba na estrada cando reventou/
Viaxe en autobús ao mencer/ á esquerda e a dereita
As enfermeiras botando fume baixo os seus vestidos/ o cénit
Espallaba a súa cinza sobre a miña pel/
Durante a viaxe ouvimos dilacerar a pantalla,
E fitamos as imaxes chocando unhas contra outras/
Os montes ardían en EASTMAN COLOR/
Pero a viaxe non tiña chegada NO PARQUING/


En el único cruce Polifemo
Con un solo ojo dirigía el tráfico/
Nuestro puerto era un cine muerto/
Las estrellas en competencia se pudrían en la pantalla/
En el vestíbulo FRITZ LANG estrangulaba a BORIS KARLOFF/
El viento del sur jugaba con carteles antiguos/
O EL DASAFORTUNAD DESEMBARCO/ los negros muertos
Hincados como estacas en el pantano,
En el uniforme de sus enemigos/
DO YOU REMEMBER DO YOU/ NO I DON´T/

O sangue seco
Arrecende baixo o sol/
O teatro da miña morte
Abriuse cando estaba entre as montañas/
No círculo dos compañeiros mortos sobre a pedra/
E enriba de mín apareceu o agardado avión/
Sen pensar sabía
Que esta máquina era
A que as miñas avoas chamaran Deus/

La ráfaga de aire barrió los cadáveres de la plataforma
Y los tiros estallaron en mi titubeante huida/
Sentín o MEU sangue saír das MIÑAS veas
E o MEU  corpo tranformarse en paisaxe
Sentí MI sangre salir de MIS venas
Y MI cuerpo transformarse en paisaje
DE MI muerte/
A MI ESPALDA EL CERDO/
El resto es poesía/ Quién tiene mejores dientes
La sangre o la piedra/.


 Quen ten mellores dentes
O sangue ou a pedra/.  

venres, 14 de xaneiro de 2011

No xaponés hai unha palabra, KoKoro, que pode traducirse tanto por "mente" como por "corazón"