domingo, 16 de xaneiro de 2011

PAISAXE CON ARGONAUTAS. (1974) HEINER MÜLLER.







              PAISAJE CON ARGONAUTAS (1974) HEINER MÜLLER.

Queredes que fale de min/ Eu/ Quen/
De quen se fala cando
Falan de min/ Eu /Quen é/
Baixo a choiva de excrementos de paxaros/ no pelexo calcáreo/
Ou de outro xeito / Eu, unha bandeira un
Farrapo sanguento colgando na xanela Ondeando,
Entre nada e ninguén condicionado a que haxa vento/
Eu desfeito de home. Eu desfeito/
De muller Tópico sobre tópico/ Eu inferno de soños,
Que leva o meu nome casualmente/

MI ABUELO ERA
IDIOTA EN BEOCIA/
Yo mi periplo/
Yo mi conquista / Mi colonización/
A través de los suburbios / Yo mi muerte/
Bajo la lluvia de excrementos de pájaros, en el pellejo calcáreo/
El ancla es el último cordón umbilical/
Con el horizonte se desvanece la memoria de la costa/
Los pájaros son una despedida, Son un reencuentro/
El árbol abatido ara la serpiente el mar /
Delgado entre Yo y ése que ya no es Yo, el casco del barco /
LA NOVIA DEL MARINERO ES LA MAR/

Din que os mortos están de pé no fondo,
Nadadores ergueitos Ata que os seus ósos descansen/
Apareamento de peixes no peito baleiro
Cunchas pegadas á cuberta do cráneo/
A sede é sinónimo de lume,
Auga chámase o que queima a pel/
A fame mastica as enxívias a sal os beizos/
As obscenidades incitan a carne solitaria
Ata que o home atrapa o home
A calor das mulleres é unha cantiga/
As estrelas son sinais fríos/
O ceo exerce unha vixilancia glacial/
Ou o desembarco desafortunado/ contra o mar asubía
O bruído dunhas latas de cervexa
DA VIDA DUN HOME/
Lembranza dunha batalla de tanques/
O meu paseo polos suburbios/ eu
Entre ruinas e entullos/ crece

LO NUEVO/ Celdas para follar con calefacción central/
La pequeña pantalla vomita el mundo en la habitación,
La usura está programada/ El contenedor
Se usa como cementerio, Siluetas entre los escombros,
Indígenas del hormigón /Desfile
De zombies perforados por los anuncios publicitarios/
En los uniformes de la moda de ayer por la mañana/
LO QUE QUEDA LAS BOMBAS LO CREARÁN/
En un magnífico apareamiento de proteínas y de hojalata/
Los niños diseñan paisajes con basuras/
Una mujer es el rayo de esperanza habitual/
ENTRE LOS MUSLOS
LA MUERTE TIENE UNA ESPERANZA/
O el sueño yugoeslavo,
Huyendo entre estatuas rotas/
Ante una catástrofe desconocida
La madre, la vieja con su yugo a cuestas/

 Na armadura oxidada corre tamén O FUTURO/
Unha grea de actores pasa ao compás,
NON VOS DADES CONTA QUE SON PERIGOSOS/ SON
ACTRICES/ CADA PATA DE CADEIRA VIVE UN CAN/
En la armadura oxidada corre también EL FUTURO/
Una manada de actores pasa al compás,
NO OS DAIS CUENTA QUE SON PELIGROSOS/ SON
ACTORES/CADA PATA DE SILLA VIVE UN PERRO/
Fango de palabras saliendo
De mi cuerpo de nadie abandonado/
Cómo salir de esta maleza,
De mis sueños que a mi alrededor/
Se vuelve a cerrar lentamente silenciosamente,
Un jirón de Shakespeare,
En el paraíso de las bacterias/

El cielo es un guante cazando,
Enmascarado con nubes de arquitectura desconocida/
Descanso en el árbol muerto/ las enfermeras de los cadáveres/
Mis dedos juguetean en la vagina/
Por la noche entre la ciudad y el campo,
Contemplamos la lenta agonía de las moscas/
Así se extasiaba Nerón ante Roma/

 Ata que chegou o coche, con area na engrenaxe/
Un lobo estaba na estrada cando reventou/
Viaxe en autobús ao mencer/ á esquerda e a dereita
As enfermeiras botando fume baixo os seus vestidos/ o cénit
Espallaba a súa cinza sobre a miña pel/
Durante a viaxe ouvimos dilacerar a pantalla,
E fitamos as imaxes chocando unhas contra outras/
Os montes ardían en EASTMAN COLOR/
Pero a viaxe non tiña chegada NO PARQUING/


En el único cruce Polifemo
Con un solo ojo dirigía el tráfico/
Nuestro puerto era un cine muerto/
Las estrellas en competencia se pudrían en la pantalla/
En el vestíbulo FRITZ LANG estrangulaba a BORIS KARLOFF/
El viento del sur jugaba con carteles antiguos/
O EL DASAFORTUNAD DESEMBARCO/ los negros muertos
Hincados como estacas en el pantano,
En el uniforme de sus enemigos/
DO YOU REMEMBER DO YOU/ NO I DON´T/

O sangue seco
Arrecende baixo o sol/
O teatro da miña morte
Abriuse cando estaba entre as montañas/
No círculo dos compañeiros mortos sobre a pedra/
E enriba de mín apareceu o agardado avión/
Sen pensar sabía
Que esta máquina era
A que as miñas avoas chamaran Deus/

La ráfaga de aire barrió los cadáveres de la plataforma
Y los tiros estallaron en mi titubeante huida/
Sentín o MEU sangue saír das MIÑAS veas
E o MEU  corpo tranformarse en paisaxe
Sentí MI sangre salir de MIS venas
Y MI cuerpo transformarse en paisaje
DE MI muerte/
A MI ESPALDA EL CERDO/
El resto es poesía/ Quién tiene mejores dientes
La sangre o la piedra/.


 Quen ten mellores dentes
O sangue ou a pedra/.  

1 comentario: