martes, 25 de outubro de 2011

Trabajando la técnica de Foreman

Hoy en clase hicimos una aproximación a la técnica de Foreman, y la verdad es que son un grupo tan majo que me motivan a hacer cosas, así que aproveché y en el tiempo que les di para que hicieran escritura automática, en dos fases diferenciadas, para así acercarnos al trabajo de notas fragmentarias de esta técnica, yo lo hice también... El resultado mío es el que sigue, a ver si se animan y lo publican ellos en su blog porque la verdad es que se nota lo que son, porque escriben muy bien...

"Teño que escribir. ir a polas gafas. As gafas. os ollos, as lecturas que non masticarei. As unllas pintadas de vermello, PeIxEirA. A selección, natural? nonseguroquemanipulada. Como o sangue e lamber, lamber o coiro do porco recén chamuscado e non sentir como te foden 14 pais sen fillos e ademais cantar zarzuela mentres te duchas con bágoas de cristal. . . Á merda tanto romanticismo! Imos xogar de verdade, ata que xa non queiramos ser máis nen@s e entón bailar, bailar, bailar, bailar, bailar dicir as palabras bailando alterando a realidade cos nosos pasos e provocando lava de volcán no peito de onde desborda un mar de sal, sabía que ía saír o mar, non quero falar nada do mar. Quero falar de algo telúrico, terrenal, con poder escuro, que te agarre por dentro e te meta na cova. Medo ao medo é algo bonito, dende o punto de vista humano e animal, non é unha emoción que sexa capaz de sentir cando quero, porque non é miña é externa, o medo está aí e cando quere métese polo nariz e polo ouvido e percorre o teu corpo e chega á caluga. Si que me daban hostias na caluga de pequena para que espabilara. E nada sigo xouba como antes, pero polo menos miro para adiante.

-------------------- 1º corte----- 8 minutos----- a continuación 4 minutos-------------------

As hormonas teñen a culpa de que o mundo xire "Y el mondo no ha parado ni un momento" Teño que ser máis concisa teño que aprender a relaxarme nunca vou pegar unha caluga a ninguén, pero hai que espabilar de que? Por que como sería alguén cunha caluga pegada na cara?? Cando sexa é 13 e cando teño que cortar...cortar os mundos de cada un... o patrón temos que cortar o patrón que mellor nos acaia e non pensamos nos amigos e non pensamos nos demais e non queremos que sexan felices... Felicidade que verba tan tonta "A FELICIDADE É TONTA"



venres, 30 de setembro de 2011

Cales son os derradeiros pensamentos??

O meu KoKoro móvese grazas a un montón de estímulos pero últimamente estou enfrascada nunha M.O.R.G.U.E.
http://morgue-xerpo.tumblr.com/
Álex Sobrino é Jacques.

SamuElino é Roberto
Pasade comigo ver os derradeiros pensamentos de Jacques e Roberto, os dous protas da última montaxe da Cia de Teatro Xerpo...

domingo, 11 de setembro de 2011

O loghon que sabe bicar a terra...



Este verán de crise e demáis, permitiume viaxar doutro senso. . . comezando a aprender facendo unha horta, xusto nun terreo que se chamaba de antigo "Horta", asi que entendo que iso é un bó augurio. Iso é que me tutoriza a horta unha profesional do tema A SEÑORA LOLA. Lola que nada máis comezar a traballar ca nosa ferramenta dixo "pena non trouxera eu meu loghon que sabe bicar a terra"
Deixo aqui unhas fotiños, da nosa horta que é da miña familia e amigos.

sábado, 23 de xullo de 2011

Un adelanto de lo próximo... Lo que mi cuerpo expulsa!

Como coño puedes pensar que yo te puedo hacer daño, yo. Tu. El mar. Te quiero. Me desgarro por hacerte feliz.
Tú. Yo. TUYYO. El deseo. El momento de felicidad el momento eterno. La muerte. Lo más cerca de la felicidad total. Las ganas de no existir. Pensar que soy capaz de matarme. EL sufrimiento. Martirio. Desembocar, desangrarse en el mar. Sangrar, me encanta sangrar es relajante, es relajante ver como se escapa la sangre de tu cuerpo… El daño. Son días autodestructivos. Soy asi de siempre. De pequeña sufría mucho. Y también era feliz…aprendí a dominarme, a domesticarme a sentirme útil. Sin ti me deshago, Deseo morir para saber que me quieres de verdad, pero eso es un fraude, yo soy un fraude… quiero morir y después volver y abrazarte. Quiero que me digas todos los días, todas las estaciones. Celebremos la posibilidad de amarnos.
La desesperación.
No me encuentro. Me busqué debajo de la mesa, detrás de la puerta, en los bancos de la estación, en el baño, en las formas de las piedras que conocemos, en el olor a mar, en las caras de los muertos, en los ojos de los animales, en los zapatos de los refugiados, en los colores de las toallas, en el hastío de los Domingos por la tarde, en el desamor, en las valentías de los lunes por la mañana cuando encendemos el mundo, en las malditas llamadas perdidas, en los lunares de tu cuerpo, en la batalla de antes de dormir, en los pensamientos suicidas de todos los meses, en el ansia de encontrarte, en el medio sin más, en las hamacas olvidadas de invierno, en los abrigos del armario…y…y me deseperé, me agoté y dejé de buscar. Me rendí. Me eché fuera yo misma. Me alejé de ti. Me repatrié en mi.
Y estoy derrotada.
La derrota es mi herencia. Pasa el tiempo y mi herencia crece. Alerta en las manos, pánico en la voz y querencia de ti.
Desisto el tiempo gana y la vida muere.
Soy austera en los gestos. Concibo el caos. Pasaron muchos veranos para fabricar un solo color y tu sigues andando en mis brazos.

El último habitante del planeta es quién va a escribir la verdadera historia y nosotros volveremos transformados en PESTE.

sábado, 2 de xullo de 2011

No trineo de Schopenhauer de Yasmina Reza... Unha delicia de peza!

  • SERGUE: Nunca se perde sendo positivo. Dáste conta, o amor, penso que o amor é unha fin en si mesma. Polo tanto o amor ten sentido. O día que morra, o amor morrerá comigo. Mentras non morra, existe como unha fin en si mesma, unha fin, ou unha recompensa, ou mellor aínda, unha conquista da existencia.
  • NADINE: volvo vernos aos dous en pixama na cociña, diante do correo esparexido sobre a mesa, as facturas, as canas da universidade, os encordios da vida cotiá, sempre queremos outra vida, verdade? Cremos que as cousas que son a vida non son a vida.

  • ARIEL: A noite do trinta e un de Decembro, Nadine, admirei de pasada o teu sangue frío. Colliches o teu bolso e o teu abrigo e sentinme coma un pequecho o que a súa nai non vai esperar, arrastrámonos, é dicir deixeime arrastrar detrás túa a ese ano novo, mentres pensaba en todas as veces que nos arrastramos, en silencio, obrigados por Deus sabe que, en todas esas parellas que se arrastran día tras día, de data en data, de tempada en tempada, nas reunións, as diversións, diante dos nosos amigos amosácheste atrozmente feliz, pasache rindo dun ano ao outro, sen ningunha ansiedade, como se pode atravesar o tempo sen ansiedade.
  • SERGUE: Non, non é optimismo, é pesimismo superado, o que non ten nada que ver. Levántome con bo pé. Decidín dunha vez por todas que me ía a levantar con bo pé. E senón me levanto con bo pé, asumo a responsabilidade. Xa verás como, cando recuperes, adoptas unha dietética da existencia. Eu tiven a sorte de ler a Shakespeare moi cedo, a efémera vela e a morte cincenta, entendín que a vida non tiña sentido, quero dicir a miña vida, a miña vida en sentido literal. 
  • NADINE:Estou disposta a botarme en brazos de calquera que traia flores, de calquera que faga xestos tenros, de calquera que diga palabras consoladoras. Antes ou despois, un home pode conseguir a calquera muller. A tristeza non é de onte, nin de antonte, a tristeza vén de lonxe, aínda que un dea media volta non ve de onde vén.  Cando discutiamos, o meu home marchaba da habitación. Ariel sempre marchaba da habitación, Os homes márchan das habitacións. Non queren falar, non queren discutir. Márchan da habitación coma se a súa ausencia fose matarnos (e teñen razón), ás veces ata marchaba de casa. Pechaba á mantenta a porta cun gran portazo, quería facer tremer as paredes. Nunca regresaba, quero dicir a tempo, cando o regreso significase un xiro, un arrepentimento, (seica existen na vida esas viraxes que vemos nos libros e nas películas, homes que saltan dos estribos, soben os chanzos de catro en catro? Na vida real non existen eses xiros apaixonados, non, na vida real non (se) regresa.
  • SOPHIE: O sexo non ten ningunha consistencia particular. É un elemento da paisaxe. E o debilitamiento do desexo co paso do tempo tamén forma parte da paisaxe, e é tan inevitable como a caída do pelo ou a artrite, só que é menos grave que a artrite. ¡A cantidade de desgraciados que puxeron o sexo no centro por puro efecto de condicionamento! Perdoa o tópico, pero é mellor na fase do desexo. Chega unha idade na que te dás conta; se           pasados os vinte e cinco anos aínda non entendiches que a miúdo é mellor na fase de desexo, é que careces de imaxinación. 

  • SERGUE: Individualmente, que eu exista ou non carece de importancia, nacín, morrerei, e xa está. En cambio a supervivencia da especie, a continuidade das xeracións, a perspectiva da Historia, iso ten sentido, cando digo sentido quero dicir unha dirección, a palabra préstase a equívoco, non quero dicir unha significación senón unha dirección, hai unha dirección que é mellor que outra, a dirección que dará lugar a unha moral tolerante, pluralista, humorística, alegre, será mellor que outra, a humanidade pode tomar esa dirección e, ao noso insignificante nivel, temos a obrigación de contribuír para que así sexa.
  • PSIQUIATRA:Os fabricantes dirixen as nosas vidas e desespérannos, xa que nos desesperan as cousas previsibles, saben, e mentres pensaba nos fabricantes que nos desesperan pensei vaime a alcanzar, esa xente chega ao mesmo sitio que nós, alcánzanos, todo o mundo alcánzanos, non existe ir por diante, saben, ninguén vai por diante, nin novos, nin vellos, nin ninguén, chegamos ao mesmo sitio, ao fin e ao cabo, diante dos zapatos de inverno, os zapatos escuros, as botas, as fileiras escuras. . . 

xoves, 2 de xuño de 2011

SOBRESALTOS DE SAMUEL BECKETT.

SOBRESALTOS
Uno
Sentado una noche a su mesa con la cabeza en las manos se vio levantarse y partir. Una noche o un día. Pues aunque apagada su luz no se quedaba a oscuras. Le venía entonces de la única alta ventana una apariencia de luz. Debajo de ella todavía el banco en el cual se subía a ver el cielo hasta ya no poder desearlo. Si no se asomaba para ver cómo era abajo era quizá porque la ventana no estaba hecha para abrirse o porque no podía o no quería abrirla. Quizá sabía perfectamente cómo era abajo y ya no deseaba verlo. Tan bien que permanecía simple y llanamente allí encima de la lejana tierra viendo a través del vidrio nublado el cielo sin nubes. Tenue luz invariable sin par en su memoria de días y noches de antaño en los que la noche venía puntualmente a relevar al día y el día a la noche. Única luz pues apagada la suya de ahora en adelante aquélla le llegaría del exterior hasta que a su vez se apagara dejándolo en la oscuridad. Hasta que él a su vez se apague.
Una noche pues o un día sentado a su mesa con la cabeza en las manos se vio levantarse y partir. Primero levantarse sin más pegado a la mesa. Luego volver a sentarse. Luego levantarse nuevamente pegado a la mesa nuevamente. Luego partir. Comenzar a partir. Con pies invisibles comenzar a partir. A pasos tan lentos que sólo el cambio de sitio lo probaba. Como cuando desaparecía mientras aparecía nuevamente en un nuevo sitio. Luego desaparecía nuevamente mientras aparecía más tarde en un nuevo sitio nuevamente. Así iba desapareciendo cada vez mientras aparecía luego nuevamente en un nuevo sitio nuevamente. Nuevo sitio en el lugar en el que sentado a su mesa con la cabeza en las manos. Mismo sitio y misma mesa que cuando Darly murió y lo abandonó. Que cuando otros a su vez antes y después. Hasta que él por fin a su vez. Con la cabeza en las manos semi-deseando semi-temiendo que volviera a desaparecer que ya no reapareciera. O simplemente pidiéndoselo. O simplemente esperando. Esperando ver si sí o no. Si sí o no nuevamente solo sin esperar nada nuevamente.
Visto siempre por la espalda donde quiera que fuera. Mismo sombrero y mismo abrigo que en la época de la errancia. Tierra adentro. Ahora como alguien en un sitio desconocido en busca de la salida. En las tinieblas. A ciegas en las tinieblas del día o de la noche de un sitio desconocido en busca de la salida. De una salida. Hacia la errancia de antaño. Tierra adentro.
Un reloj lejano tocaba la hora y la media. El mismo que en la época en la que Darly entre otros murió y lo abandonó. Toquidos ya claros como llevados por el viento ya apenas en tiempo sereno. También gritos ya claros ya apenas. Con la cabeza en las manos semi-deseando semi-temiendo cuando tocaba la hora que ya nunca la medía. Igual que cuando tocaba la media. Igual cuando los gritos cejaban un momento. O simplemente pidiéndoselo. O simplemente esperando. Esperando escuchar.
Hubo un tiempo en el que de tiempo en tiempo levantaba la cabeza suficientemente para ver las manos. Lo que de ellas había que ver. Una extendida en la mesa y sobre ella extendida la otra. En reposo después de todo lo que hicieron. Levantaba su finada cabeza para ver sus finadas manos. Luego la reposaba en ellas en reposo también ella. Después de todo lo que ella hizo.
Mismo sitio que aquél desde el cual cada día se iba a errar. Tierra adentro. Al que cada noche regresaba a dar vueltas en la sombra aunque pasajera de la noche. Ahora como desconocido al que vio levantarse y partir. Desaparecer y reaparecer de nuevo en un nuevo sitio. Desaparecer otra vez y aparecer otra vez en otro nuevo sitio. O en el mismo. Ningún índice de que no el mismo. Ninguna pared señal. Ninguna mesa señal. En el mismo sitio que en el que daba vueltas todo sitio como uno mismo. O en otro. Ningún índice de que no otro. Donde nunca. Levantarse y partir en el mismo sitio de siempre. Desaparecer y reaparecer en otro donde nunca. Ningún índice de que no otro donde jamás. Sólo los toquidos. Los gritos. Los mismos de siempre.
Luego tantos toquidos y gritos sin que hubiera reaparecido que quizá ya no reaparecería. Luego tantos gritos desde los últimos toquidos que quizá ya no habría. Luego tal silencio desde los últimos gritos que quizá ya no habría más. Como quizá el final. O quizá solamente un remanso. Luego todo como antes. Los toquidos y los gritos como antes y él como antes ya allí ya ausente ya allí nuevamente ya nuevamente ausente. Luego el remanso nuevamente. Luego nuevamente como antes. Así una y otra vez. Y paciencia esperando el único verdadero fin de las horas y de la pena tanto de sí como del otro es decir la suya.
Dos
Como alguien que posee toda su cabeza nuevamente fuera en fin sin saber cómo se había encontrado tan poco tiempo antes de preguntarse si poseía toda su cabeza. Pues de alguien que no posee toda su cabeza ¿se puede razonablemente afirmar que se lo pregunta y que además se encuentra bajo pena de incoherencia se obstina en este rompecabezas con todo lo que le queda de razón? Por lo tanto fue bajo la especie de un ser más o menos razonable como emergió por fin sin saber cómo en el mundo exterior y no había vivido más de seis o siete horas del reloj antes de comenzar a preguntarse si poseía toda su cabeza. Mismo reloj cuyos toquidos daban la hora y la media cuando en su reclusión y por lo tanto primero naturalmente para tranquilizarlo antes de ser finalmente una fuente de preocupación ya que no más claros ahora que cuando acallados en principio por sus cuatro paredes. Luego buscó consuelo pensando en quien al caer la noche se apresura hacia el ocaso para ver mejor a Venus y no encontró ninguno. Sucedía lo mismo con el único sonido diferente que anima su soledad el de los gritos mientras subsistía perdiendo sufrimiento a su mesa con la cabeza en las manos. Sucedía lo mismo con la procedencia de los toquidos y los gritos en tanto que tan ilocalizable al aire libre como normalmente desde el interior. Obstinándose en todo eso con todo lo que le quedaba de razón buscó consuelo pensando que su recuerdo del interior dejaba qué desear y no encontró ninguno. A su pena se agregaba su caminar silencioso como cuando descalzo recorría su suelo. Así todo oído de peor en peor hasta cejar hasta de escuchar de oír y ponerse a mirar a su alrededor. Resultado finalmente estaba en un prado lo cual por lo menos tenía la ventaja de explicar su caminar silencioso antes un poco más tarde como para excusarse de incrementar su turbación. Pues no tenía recuerdo de ningún prado desde cuyo corazón mismo no fuera visible algún límite desde el cual siempre a la vista algún lado un confín cualquiera como una cerca u otra forma de frontera que no debía franquearse. Circunstancia agravante al mirar de más cerca la hierba ésta no era de la que creía acordarse es decir verde y en la que pacían los diferentes herbívoros sino larga y de color grisáceo incluso blanca en partes. Luego buscó consuelo pensando que su recuerdo del exterior dejaba quizá qué desear y no encontró ninguno. Así todo ojos de peor en peor hasta cejar de ver de mirar alrededor de él o con atención y ponerse a pensar. Con ese fin a falta de una piedra sobre la cual sentarse como Walther y cruzar la pierna no encontró algo mejor que quedarse allí de pie inmóvil lo cual hizo después de dudarlo brevemente y por supuesto que inclinar la cabeza como alguien abismado en sus pensamientos lo cual hizo también después de dudarlo otra vez brevemente.
Pero pronto cansado de hurgar en esas ruinas retomó su paso a través de las largas pálidas hierbas resignado a ignorar dónde estaba y cómo llegó o a dónde iba y cómo regresar al sitio del cual ignoraba cómo había partido.
Así iba ignorando todo y con ningún fin a la vista. Ignorando todo y además sin deseo alguno de saber ni a decir verdad sin ninguno de ninguna clase y por consiguiente sin remordimientos tan sólo hubiera deseado que cesaran de una buena vez los toquidos y los gritos y lamentaba que no. Toquidos ya apenas ya claros como traídos por el viento pero no sopla nada y gritos ya claros ya apenas.
Tres
Así estaba antes de quedar inmóvil nuevamente cuando en sus oídos desde lo más profundo de sí oh cómo sería y aquí una palabra perdida terminar allí en donde nunca jamás. Luego largo silencio largo simplemente o tan largo que quizá ya nada y luego nuevamente desde lo más profundo de sí apenas un murmullo oh sería y aquí la palabra perdida allí donde nunca antes. En todo caso sea lo que sea lo que haya podido ser terminar y así una y otra vez acaso no estaba ya allí mismo en donde se encontraba inmóvil en el mismo sitio y doblado en dos y sin cesar en sus oídos desde lo más profundo de sí apenas un murmullo oh sería tal y así una y otra vez ¿no se encontraba ya si se da crédito a sus ojos allí donde nunca antes? Pues incluso alguien como él al encontrarse una vez en un sitio semejante ¿cómo no se hubiera estremecido al volverse a encontrar lo cual él no había hecho y habiéndose estremecido buscado consuelo pensando diciéndose que habiendo encontrado el medio de salir de ello entonces podía volverlo a encontrar para volver a salir una vez más lo cual tampoco había hecho? Allí entonces todo este tiempo en donde nunca antes y a dondequiera que buscara con los ojos ningún peligro o esperanza según el caso de salir alguna vez de allí. Era necesario pues como si nada persistiera ya en una dirección ya en otra o por el contrario ya no moverse según el caso es decir según esa palabra perdida que si resultaba negativa como desgraciado o malvenido por ejemplo entonces evidentemente a pesar de todo lo primero y en caso contrario evidentemente lo otro es decir ya no moverse. Como a título de ejemplo el lío en su mente supuestamente hasta ya nada desde lo más profundo que apenas de vez en vez oh terminar. Sin importar cómo sin importar dónde. Tiempo y pena y sí mismo por decir algo. Oh terminar todo.

martes, 10 de maio de 2011

OLD FASHION. (Receita).

Grazas a Mónica e o seu irmán teño comigo a mellor receita do Old Fashion do mundo.
 Asi que pasarei todo o tempo que poida do verán tentando facer un Old Fashion que me faga sentir Don Draper...ou Peggy Olson!

Ingredientes: (para 1 vaso).
- 1/4 de zume de laranxa.
- 1 culleriña de sobremesa de sucre branco.
- 3 pingas de angostura.
- 3 ou 4 pedras de xelo.
- Whisky de centeo (Canadian Club) (4 ou 5 segundos).
- 10 ou 15 centilitros de Auga con gas.

O nome Old Fashion, vén polo tipo de vaso de servir, vaso curto.
Asi, collemos unha laranxa e partímola en catro anacos, exprimimos o anaco no vaso. A continución o sucre e remexemos, logo a angostura a seguir as pedras de xelo. Despois botamos o whisky, para o que contamos mentres botamos mentalmente 4 segundos e finalmente engadimos a auga con gas.

Para decorar podemos usar unha lasca de laranxa ou un anaco de pel de limón (sen nada de branco).

NUNCA SE DEBE BEBER CON PALLIÑA, SEMPRE A GROLOS E DESPACIO!!

domingo, 1 de maio de 2011

O trivial da clase de Teoría Teatral.

Aqui vos deixo as preguntas da última clase de Teoría Teatral, onde xogamos co que levamos aprendido nesta materia da Escola de Teatro de Xerpo do Porriño.

Nesta materia viaxamos en superficie por diferentes temas que están no mundo do teatro e na Escola pensamos que é un xeito de espertar no alumnado a curiosidade da aprendizaxe teatral dun xeito diferente, asi aprendemos de: historia teatral, dramaturxia, producción, posta en escena, coñecemos artistas, dirección teatral...
Este artigo adícollo ao meu alumnado, que fai que as sesións nesta materia sexan moi estimulantes!
Pasámolo moi ben e non faltaron agasallos como as chaves do apartamento de Torremolinos!!

Incluín algunhas preguntas novas... A polos queixiños!!!

1. En honor a que Deus proveñen os primeiros ritos teatrais?
2. Se digo "Seis personaxes en busca dun autor" e "Tambores na noite", que dramaturgos dicides vos?
3. Cita sete xéneros teatrais.
4. Cita unha obra de teatro de Sófocles.
5. Que é o "araceli?
6. Que forma tiña The Globe"?
7. Como se chama o tipo de teatro do que fixemos unha maqueta en clase?
8. Cal é a diferenza fundamental entre traxedia e drama?
9. Enumera cinco profesións que existan no teatro.
10. Por que o escenario dos teatro, a partires do Renacemento, está en rampa?
11. Di os nomes de dous zanni (un masculino e outro femenino) e un amo de Comedia dell´Arte?
12. Cal é a función da bambalina?
13. Que foi a Calderona?
14. Como se chama o artista que fai escultura hiperrealista, a raíz de ver ao seu pai morto?
15. Que é o escotillón?
16. De que autor romano herdamos as "lecturas de salón"?
17. Cal é o director teatral que "fundamenta"o seu traballo escenográfico en debuxos mentais?
18. Que son os "canovacci"?
19. Cita 2 traxedias e 2 comedias de Shakespeare.
20. En que xénero destacou Iñigo Jones?
21. Cal é a obra teatral de transición do Medievo ao Século de ouro español?
22. Que é en teatro o "bofetón"?
23. Se un director/a manda ir a "Arriba Esquerda", onde terías que colocarte no escenario.
24. Cita unha peza de Ionesco e outra de Yasmina Reza.
25. Que é en teatro unha "morcilla"?
26. Se falamos de barbas e galán, a que época dentro da historia do teatro nos estamos referindo.
27. Se digo Fuenteovejuna e Calderón de la Barca, seguindo a relación vos dicides...
28. Un sinónimo de "catarse".
29. Se cito; Ventera, Raposa e Afiador como personxes teatrais, a que peza e a que autor corresponden?
30. Se falamos de Perfomance e os Balcáns, de que artista falamos?
31. Que é en teatro "garabata"?
32. Que foi o creador de Don Juan?
33. De onde sairon os espazos teatrais no século de ouro francés?
34. En que época existía o coro no teatro?
35. Que dúas regras incorporaron os franceses na súa época dourada ao teatro?
36. Cando deseñamos eventos, aqui en clase,  como o Día Mundial do Teatro, que área teatral traballamos?
37. Hai un xénero, que se desenvolveu en Francia e é característico dos entreactos de moitas pezas de Moliere, cal?
38. Cal é a diferencia fundamental entre Happening e Performance?
39. Que é o destinatario nun esquema actancial?
40. Que é Bululú?
41. Sabes definir "incidente desencadenante"?
42. Que miden as gráficas que facemos nas dramaturxias?
43. Lembrades, unha das técnicas, que fai Richard Foreman para dirixir o foco de atención no escenario?
44. Existía o xénero teatral do mimo na época romana?
45. Como se chama a técnica sorpresa que deseñamos para o Día Mundial do Teatro?
46. Que tipo de aparato de iluminación chámase "bote"? 
47. Explica a análise dramatúrxica que se basa no Hades e no Olimpo.
48. Que é un gobo?
49. En que tipo de aparato podemos "recortar" a luz?
50. Dime as tres posicións básicas de colocación de aparatos  de iluminación.

martes, 26 de abril de 2011

8 puertas para atravesar...

Varias leccións dun mestre que debemos ter en conta:
- ...en el teatro cunado un actor improvisa en una escena habla demasiado. La comprensión consiste en eliminar cunaot no sea estrictamente necesario e intensificar lo que queda, colocando, por ejemplo, un adjetivo fuerte en lugar de uno suave, conservando siempre la impresión de espontaneidad. Si se mantiene esta impresión, alcanzamos el punto en que dos personas sólo necesitan tres minutos sobre el escenario para decir lo que en la vida real les llevaría tres horas.
- No pretendáis ser cómicos. No frunzáis el ceño para que la cara y los ojos tengan algo que hacer, dejad tan sólo que vuestra sensibilidad guíe vuestros más pequeños músculos.
- Para hallar una cualidad viva, uno debe ser sensible al eco, a la resonancia producida por el movimiento en le resto del cuerpo.
- No se trasmite mediante el ruido, sino por el silencio.
- Cuando se pone en escena una obra de teatro, es inevitable que al principio no tenga forma, sólo son palabras escritas en un papel o ideas. El acontecimiento es dar forma a la forma. Lo que uno llama trabajo es la búsqueda de la forma adecuada.
- ¿Que significa "natural"? Natural significa que en el momento en que ocurre algo no hay análisis ni comentario, sencillamente parece auténtico.
- El teatro no es en modo alguno una discusión entre personas cultas. El teatro, gracias a la energía del sonido, la palabra, el color y el movimiento, pulsa una tecla emocional que a su vez hace estremecer el intelecto.
- El director debe tener desde un principio lo que he dado en llamar "presentimiento sin forma", es decir, una intuición poderosa, pero vaga, que indique la forma básica, la fuente que atrae al director hacia la obra.


       Fragmentos de "La puerta abierta" de Peter Brook

domingo, 10 de abril de 2011

Berlingo, Bunbury, A Guarda, Sol...

Tus doscientos huesos y un collar de calaveras, para que sepa volver y volverte a encontrar, deja que pueda traer alivio a tu boca to night y no desaproveches una buena erección.

Cada palabra tuya cual imagen de bota y la lluvia cayendo por el borde de mi sombrero, y empapandote todita tu camiseta, un buen verso quiza sea el lado valiente de un cobarde.

Destinos cruzados 

Mi habilidad de jerbo para no mentir más de la cuenta y para construirte una suite en campo-santo, carnaval de carne y vende-abal y tu mente como una colmena en secreta actividad.

Mis pensamientos paralizan mi voluntad y tú regando mi jardín un día de lluvia torrencial, la mejor compañia para estados de animo peligrosos.

Destinos cruzados

Y yo que dormido a tu lado puedo afirmar que hasta las pequeñas discusiones fueron contigo algo estupendo.

Tus doscientos huesos y un collar de calaveras

luns, 21 de marzo de 2011

"tai y yu".

Una de las ideas más complejas pero útiles a la hora de trabajar la técnica actoral e sla división del aprendizaje entre la "estructura fundamental" y el "fenómeno". En el teatro Noh, a éstos se les llama tai y yu. En términos poéticos tai es la flor y yu es perfume; tai es la luna y yu es la luz de la luna. Si estudiamos interpretación, nos concentramos en la estructura fundamental, (el interior), y el fenómeno, la expresión externa surgirá automáticamente. Muy a menudo los actores y actrices verán un "efecto" y decidirán imitarlo, pero esto no se traduce en una buena actuación. En su lugar tenemos que entender dónde se "origina" el efecto y qué  es lo que hace que se convierta en ser. Si copiamos la expresión externa de algo sin entender su estructura fundamental nuestro trabajo no tendrá sentido ni significado.


      Como sigo releyendo e intentando comprender e interiorizar las lecciones de Yoshi Oida, las comparto con vosotros en mi KoKoro y os recomiendo encarecidamente su libro:
"El actor invisible". Yoshi Oida. Ed. Alba.

martes, 1 de marzo de 2011

Mac...yes we can!



Cando teño dúbidas en Mac, non hai nada mellor que arrincar un anaco de  Shakespeare e descontextualizalo... Sempre me acaba convencendo!

"Este ataque asentará a miña sorte ou me destronará.
Vivín bastante; a senda da miña vida
chegou ao outono, á folla amarela,
e o que debe acompañar á vellez,
como honra, afecto, obediencia, amigos sen fin,
non podo pretendelo. No seu lugar, maldicións,
caladas, mais profundas; palabras insinceras
que a miña pobre alma rexeitaría, mais non se atreve. 
Loitarei ata que arrinquen a carne dos meus ósos. "

E cando o xenio se deixa, déixome levar por unha boa interpretación con Álex Sobrino no papel de Macbeth!

martes, 22 de febreiro de 2011

Cando dúas criaturas se recoñecen ... ámanse!


                                   Diario de Adán.
Lunes.- Esta criatura nueva de pelo largo es bastante entrometida. 
Siempre está dando vueltas a mí alrededor, siguiéndome a todas partes. No 
me gusta esto; no estoy acostumbrado a la compañía. Ojalá se quedase con 
los demás animales... está nublado hoy, hay viento del este; creo nos tocará 
lluvia... ¿nos? ¿De dónde saqué esa palabra? Ahora me acuerdo: la criatura 
nueva la usa. 




                                  Diario de Eva.


Viernes.- Lo vi otra vez, durante un momento, el lunes pasado al ano- 
checer, pero sólo un instante. Esperaba que me elogiara por mis intentos de 
mejorar el lugar porque yo tenía buenas intenciones y trabajaba mucho. Pero 
no estaba contento, y se dio media vuelta y me dejó. También estaba des- 
contento por otra cosa: yo traté una vez más de convencerlo de que dejase 
de ir a las Cataratas. Eso fue porque el fuego me había revelado una pasión 
nueva, totalmente nueva, y claramente distinta del amor, de la pena y de 
esas otras que ya había descubierto: el miedo. ¡Es horrible! Ojalá nunca la 
hubiese descubierto. Me da malos momentos, arruina mi felicidad, me hace 
estremecer y temblar y sobresaltarme. Pero no pude persuadirlo, porque él no ha descubierto el miedo aún, y por eso no puede comprenderme. 

                                                                                                               Mark Twain

xoves, 17 de febreiro de 2011

Historia compartida entre Samu, San Sebastián e eu.

Nació en Narbona (Francia) en el año 256, pero se educó en Milán. Cumplía con la disciplina militar, pero no participaba en los sacrificios de idolatría. Como buen cristiano, ejercitaba el apostolado entre sus compañeros, visitaba y alentaba a los cristianos encarcelados por causa de su religión. Fue denunciado al emperador Maximiano, quien lo obligó a escoger entre ser su soldado o seguir a Jesucristo. El santo escogió la milicia de Cristo; decepcionando al emperador, le amenazó de muerte, pero Sebastián, convertido en soldado de Cristo por la confirmación, se mantuvo firme en su fe. Enfurecido Maximiano, le condenó a morir asaeteado: los soldados del emperador lo llevaron al estadio, lo desnudaron, lo ataron a un poste y lanzaron sobre él una lluvia de saetas, dándolo por muerto. Sin embargo, sus amigos, se acercaron y al verlo todavía con vida, lo llevaron a casa de una noble cristiana romana llamada Irene, que lo mantuvo escondido y le curó las heridas hasta que quedó restablecido. Sus amigos le aconsejaron que se ausentara de Roma, pero Sebastián se negó rotundamente. Se presentó con valentía ante el emperador, desconcertado porque lo daba por muerto, y Sebastián le reprochó con energía su conducta por perseguir a los cristianos. Maximiano mandó que lo azotaran hasta morir, y los soldados cumplieron esta vez sin errores la misión y tiraron su cuerpo en un lodazal. Los cristianos lo recogieron y lo enterraron en la Vía Apia, en la célebre catacumba que lleva el nombre de San Sebastián. Murió en el año 288.

luns, 14 de febreiro de 2011

"Yuu raku shu do fu ken"

"Xoga libremente, estuda o camiño e verás o vento".  ( Zeami, profesor de actores.
  De "El actor invisible" de Yoshi Oida. (Ed Alba).

                            

luns, 7 de febreiro de 2011

R. Zucco de B. M. Koltés. (Debe ser lido a ritmo de blues).

Quero marcharme. Hai que marchar rápido. Vai demasiada calor, nesta merda de cidade. Quero ir a África, baixo a neve. Teño que marchar porque vou morrer. De todos xeitos, ninguén se interesa por ninguén. Ninguén. Os homes precisan ás mulleres e as mulleres aos homes. Pero o que é amor, non hai. Excítome cos homes por compaixón. Gustaríame volver a nacer cadela, para ser menos desgraciada. Cadela abandoada, remexendo no lixo; ninguén se fixaría en min. Gustaríame ser unha cadela amarela, roída pola sarna, da que a xente se aparta sen prestarlle atención. Gustaríame ser unha buscadora de lixos por toda a eternidade. Creo que non hai palabras, non hai nada que dicir. Hai que deixar de ensinar palabras. Hai que pechar as escolas e ampliar os cemiterios. De todos xeitos, un ano, cen anos, dá igual, antes ou despois temos que morrer, todos. E iso, e iso é o que fai que os paxaros canten e os paxaros rian. 

venres, 28 de xaneiro de 2011

PAN DE NOZ- receita de Camila

                     PAN DE NUEZ. (PAN DE NOZ). (Receta de Camila).
Ingredientes:
-       12 cucharadas soperas colmadas de harina (trigo).
-       6 cucharadas soperas colmadas de azúcar.
-       14 cucharadas soperas de leche entera.
-       2 cucharaditas (de las de café) de bicarbonato.
-       2 huevos.
-       ½ (medio kilo) de uvas pasas (sin rabo y con pepitas).
-       ½ (medio kilo) de nueces (se pelan).
-       300 gramos (unos cuantos) higos pasos.

 Se echa la harina en un bol y haciendo un agujero en la harina se van echando todos los ingredientes al final se echan bien picadas las nueces, pasas e higos. Se amasa todo muy bien y mientras ya se va poniendo el horno para que esté caliente. A continuación se mete en el horno a 250º al principio y sólo abajo y después, a medida que veamos que se pone por los lados doradito y que subió se pone el horno arriba y abajo entre 170º y 200º.
Pinchar con una aguja de calcetar para ver si está, si la aguja se mancha es que aún no está sino se mancha está. Esto es opcional aquí entra la intuición de cada un@.

revisando as orixes e salpicándome...



                    Garabatos, demos, gatos e teatros!!

Co paso do tempo os soños achéganse ou afástanse máis de nós. . . Iso é o que nos dá días mellores e peores. . . O tempo é unha goma elástica que fai que os mellores momentos sexan un tirón e alongan a dor ata lembranzas que te acompañan toda a vida.

Niso, eu sempre tiven sorte,porque dende pequena na miña casa, as miñas irmás en segredo ensináronme a voar, a soñar con coherencia e aprendín a ser teimuda no intento e arroutada no resultado. . . Finalmente iniciarei o voo calquer día, a base de estar lonxe do que quero pero sen perder de vista o soño, aprendín a saltar e manexarme nas distancias.
Construín válvulas de escape para as emocións, engranaxes que seguirán funcionando ante calquer apagón da miña consciencia, dotei de vida a maquinaria do desexo, e tiven por erro dúas leccións de paciencia porque  facían máis falta no mundo que a min, asi que nin me resentín ca decisión.

Concepto, interfepto, adepto

Cando chegues xa sei o que vas herdar. . .
O mar,o vento,a sinceiridade, a capacidade de sublimar
A tristura absurda, a paixón pola morte, o respeito pola dor

domingo, 16 de xaneiro de 2011

PAISAXE CON ARGONAUTAS. (1974) HEINER MÜLLER.







              PAISAJE CON ARGONAUTAS (1974) HEINER MÜLLER.

Queredes que fale de min/ Eu/ Quen/
De quen se fala cando
Falan de min/ Eu /Quen é/
Baixo a choiva de excrementos de paxaros/ no pelexo calcáreo/
Ou de outro xeito / Eu, unha bandeira un
Farrapo sanguento colgando na xanela Ondeando,
Entre nada e ninguén condicionado a que haxa vento/
Eu desfeito de home. Eu desfeito/
De muller Tópico sobre tópico/ Eu inferno de soños,
Que leva o meu nome casualmente/

MI ABUELO ERA
IDIOTA EN BEOCIA/
Yo mi periplo/
Yo mi conquista / Mi colonización/
A través de los suburbios / Yo mi muerte/
Bajo la lluvia de excrementos de pájaros, en el pellejo calcáreo/
El ancla es el último cordón umbilical/
Con el horizonte se desvanece la memoria de la costa/
Los pájaros son una despedida, Son un reencuentro/
El árbol abatido ara la serpiente el mar /
Delgado entre Yo y ése que ya no es Yo, el casco del barco /
LA NOVIA DEL MARINERO ES LA MAR/

Din que os mortos están de pé no fondo,
Nadadores ergueitos Ata que os seus ósos descansen/
Apareamento de peixes no peito baleiro
Cunchas pegadas á cuberta do cráneo/
A sede é sinónimo de lume,
Auga chámase o que queima a pel/
A fame mastica as enxívias a sal os beizos/
As obscenidades incitan a carne solitaria
Ata que o home atrapa o home
A calor das mulleres é unha cantiga/
As estrelas son sinais fríos/
O ceo exerce unha vixilancia glacial/
Ou o desembarco desafortunado/ contra o mar asubía
O bruído dunhas latas de cervexa
DA VIDA DUN HOME/
Lembranza dunha batalla de tanques/
O meu paseo polos suburbios/ eu
Entre ruinas e entullos/ crece

LO NUEVO/ Celdas para follar con calefacción central/
La pequeña pantalla vomita el mundo en la habitación,
La usura está programada/ El contenedor
Se usa como cementerio, Siluetas entre los escombros,
Indígenas del hormigón /Desfile
De zombies perforados por los anuncios publicitarios/
En los uniformes de la moda de ayer por la mañana/
LO QUE QUEDA LAS BOMBAS LO CREARÁN/
En un magnífico apareamiento de proteínas y de hojalata/
Los niños diseñan paisajes con basuras/
Una mujer es el rayo de esperanza habitual/
ENTRE LOS MUSLOS
LA MUERTE TIENE UNA ESPERANZA/
O el sueño yugoeslavo,
Huyendo entre estatuas rotas/
Ante una catástrofe desconocida
La madre, la vieja con su yugo a cuestas/

 Na armadura oxidada corre tamén O FUTURO/
Unha grea de actores pasa ao compás,
NON VOS DADES CONTA QUE SON PERIGOSOS/ SON
ACTRICES/ CADA PATA DE CADEIRA VIVE UN CAN/
En la armadura oxidada corre también EL FUTURO/
Una manada de actores pasa al compás,
NO OS DAIS CUENTA QUE SON PELIGROSOS/ SON
ACTORES/CADA PATA DE SILLA VIVE UN PERRO/
Fango de palabras saliendo
De mi cuerpo de nadie abandonado/
Cómo salir de esta maleza,
De mis sueños que a mi alrededor/
Se vuelve a cerrar lentamente silenciosamente,
Un jirón de Shakespeare,
En el paraíso de las bacterias/

El cielo es un guante cazando,
Enmascarado con nubes de arquitectura desconocida/
Descanso en el árbol muerto/ las enfermeras de los cadáveres/
Mis dedos juguetean en la vagina/
Por la noche entre la ciudad y el campo,
Contemplamos la lenta agonía de las moscas/
Así se extasiaba Nerón ante Roma/

 Ata que chegou o coche, con area na engrenaxe/
Un lobo estaba na estrada cando reventou/
Viaxe en autobús ao mencer/ á esquerda e a dereita
As enfermeiras botando fume baixo os seus vestidos/ o cénit
Espallaba a súa cinza sobre a miña pel/
Durante a viaxe ouvimos dilacerar a pantalla,
E fitamos as imaxes chocando unhas contra outras/
Os montes ardían en EASTMAN COLOR/
Pero a viaxe non tiña chegada NO PARQUING/


En el único cruce Polifemo
Con un solo ojo dirigía el tráfico/
Nuestro puerto era un cine muerto/
Las estrellas en competencia se pudrían en la pantalla/
En el vestíbulo FRITZ LANG estrangulaba a BORIS KARLOFF/
El viento del sur jugaba con carteles antiguos/
O EL DASAFORTUNAD DESEMBARCO/ los negros muertos
Hincados como estacas en el pantano,
En el uniforme de sus enemigos/
DO YOU REMEMBER DO YOU/ NO I DON´T/

O sangue seco
Arrecende baixo o sol/
O teatro da miña morte
Abriuse cando estaba entre as montañas/
No círculo dos compañeiros mortos sobre a pedra/
E enriba de mín apareceu o agardado avión/
Sen pensar sabía
Que esta máquina era
A que as miñas avoas chamaran Deus/

La ráfaga de aire barrió los cadáveres de la plataforma
Y los tiros estallaron en mi titubeante huida/
Sentín o MEU sangue saír das MIÑAS veas
E o MEU  corpo tranformarse en paisaxe
Sentí MI sangre salir de MIS venas
Y MI cuerpo transformarse en paisaje
DE MI muerte/
A MI ESPALDA EL CERDO/
El resto es poesía/ Quién tiene mejores dientes
La sangre o la piedra/.


 Quen ten mellores dentes
O sangue ou a pedra/.